Ο ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1919-1922)

ΕΝΟΤΗΤΑ 38

Ο μικρασιατικός πόλεμος (1919 - 1922)

Ο Αριστείδης Στεργιάδης,  Έλληνας γενικός διοικητής  στη Σμύρνη, προσπάθησε να αντιμετωπίζει ισότιμα όλους τους κατοίκους της. Αυτό δυσαρέστησε κάποιους Έλληνες.

Το 1920 ο ελληνικός στρατός με τη σύμφωνη γνώμη των δυνάμεων της Αντάντ διευρύνει τη ζώνη κατοχής στη Σμύρνη σε βάθος 100-150 χιλιομέτρων. Αυτό οδηγεί σε ενίσχυση του τουρκικού εθνικού αντιστασιακού κινήματος.

Ο Βενιζέλος, μετά την απόπειρα δολοφονίας του στο Παρίσι, προκηρύσσει εκλογές τις οποίες όμως κερδίζει ο αντίπαλός του Δημήτριος Γούναρης, που υπόσχεται τον τερματισμό του πολέμου. Ο θάνατος του βασιλιά Αλέξανδρου και το δημοψήφισμα που ακολούθησε, επαναφέρουν τον  βασιλιά Κωνσταντίνο.

Η Γαλλία και η Ιταλία, βρίσκοντας ως αφορμή την επάνοδο του Κωνσταντίνου, αναθεωρούν τη στάση τους απέναντι στην Ελλάδα. Εγκαταλείπουν τις κατεχόμενες περιοχές στην Τουρκία παίρνοντας ανταλλάγματα οικονομικά από την κεμαλική κυβέρνηση. Η ΕΣΣΔ έχει ήδη υπογράψει συμφωνία συνεργασίας με τον Κεμάλ. Έτσι η μόνη χώρα που υποστηρίζει την Ελλάδα είναι η Αγγλία και αυτή μόνο σε διπλωματικό επίπεδο.

Η νέα φιλοβασιλική κυβέρνηση στην Ελλάδα όχι μόνο δεν τερματίζει τον πόλεμο αλλά προσπαθεί να διευρύνει τη ζώνη κατοχής. Το 1921, μετά από επίθεση, οι ελληνικές δυνάμεις φτάνουν μέχρι το Σαγγάριο ποταμό, αλλά τελικά υποχωρούν στη γραμμή Εσκί Σεχίρ – Κιουτάχεια – Αφιόν Καραχισάρ.

Εντωμεταξύ ο Κεμάλ ενισχύεται συνεχώς, ενώ στην Αθήνα πληθαίνουν οι αντιπολιτευτικές φωνές. Η Ελλάδα  βρίσκεται διπλωματικά απομονωμένη και οικονομικά εξασθενημένη.

Η τουρκική επίθεση γίνεται στις 13 Αυγούστου 1922. Στις 27 Αυγούστου οι Τούρκοι έκαιγαν τη Σμύρνη. Η ήττα του ελληνικού στρατού σήμανε το τέλος του μικρασιατικού ελληνισμού.